De bruiloft, hier was het toch allemaal om te doen

We zijn het vorige verslag geeindigd op het moment dat we op uitnodiging van Peter mee mochten gaan eten met de familie van Alejandra. We vertrokken naar het huis van de bruid om vanuit daar naar het restaurant om de hoek te gaan.
We waren vooral benieuwd wat we voorgeschoteld zouden krijgen.
Zou de Cavia al ten tonele verschijnen of mochten we nog een paar dagen wennen aan de manier zoals ze hier het voor ons bekendere vlees bereiden.
Het werd gelukkig het laatste. Niet helemaal zoals we het gewend zijn maar wel was alles goed te eten. De hoeveelheid vlees wat we namelijk op ons bord kregen kennen wij eigenlijk alleen maar van onze zomerse bbq-avondjes en dan ook nog stuk voor stuk.
Het was in ieder geval een avond waar we een goed voorproefje kregen van wat ons te wachten stond.
Na de gehele inhoud van het bord op te hebben zijn we met de taxi naar het hotel terug gegaan om er op tijd in te liggen. Het zou tenslotte een vermoeiende dag gaan worden.

De volgende dag werden zoals iedere dag tot nu toe in Ecuador weer vroeg wakker. We werden pas om 11.30 uur bij de bruid verwacht dus we hadden nog wel even. Mij was gevraagd of ik een uurtje eerder wilde komen omdat ik dan wat foto's kon maken van de bruid.
Maar als je om 6.30 uur wakker wordt heb je nog de nodige uren over voor de taxi voor komt rijden.
Op aanraden van Jessica Spijkers moesten de dames maar mee gaan naar de manicure aan de overkant van de straat.
Voor twee dolar kon je daar je nagels laten stylen zodat ze er voor de bruiloft helemaal piekfijn uitzagen.
Eenmaal daarbinnen kreeg Jacqueline meteen de smaak te pakken en heeft ze voor nog eens 8 dolar zich een paar nieuwe wimpers aan laten meten.
Je weet gewoon niet wat je ziet, wat is die meid nog veel mooier geworden dan dat ze al was....
Toen Sjef en ik even een kijkje gingen nemen werden we ook gegrepen door het nagellak-virus en ook wij hebben onze pinknagels laten lakken. Dit tot grote hilariteit in het kleine studiootje. De afbeelding die wij op onze pinken hebben laten zetten heeft zo goed als alles te maken met de huwelijksnacht, maar dan moet je wel heel goed kijken....

Terug in het hotel kwam de feestkleding uit de koffer en zo stonden we op de afgesproken tijd keurig gekleed bij de bruid thuis.
Daar was ondertussen al volop bedrijvigheid. Iedereen zette nog snel de laatste puntjes op de i voordat we naar de kerk reden.

(even voor de duidelijkheid, de bruiloft begint nu pas, dus er zal nog wel een heel stuk tekst gaan komen....)

We kwamen dus in de kerk aan die met veel bloemen versierd was. De roosjes aan de kerkbanken waren met plakband bevestigd (zo zie je maar Erno, dat kunnen ze hier ook...).
De nonnetjes die de kerk mee versierd hadden stonden de gasten al op te wachten en ook de bruidegom Peter was al aanwezig om vooraan in de kerk de hand van zijn bruidje over te nemen van haar vader. Een huwelijksmis in Ecuador staat bol van de tradities.
Tradities die wij in Nederland vaak voor de vorm toepassen, zijn hier dingen die absoluut niet mogen ontbreken in de dienst.
Toch was er een grote mate van vrijheid in de dienst te ontdekken.
Zo hield meneer pastoor zich niet helemaal aan de volgorde zoals die was afgesproken en was ik als fotograaf absoluut niet de enige die graag vooraan stond op het moment dat de belangrijke gebeurtenissen in zo'n huwelijksmis plaatsvinden. Uiteraard was daar de iPhone van Peter die voor de live-verbinding met Nederland zorgde, maar verder stonden er nog een stuk of vier familieleden klaar met video- of fotocamera. In Nederland waren familieleden bij elkaar op bezoek gegaan om het te volgen en was in Moergestel een cafe het decor voor de vriendenclub van Peter om getuige te zijn van de trouwpartij.
Zelfs Sjef en Jacqueline, die als getuigen voor Peter een extra rol hadden, wisten in de volledig spaans-talige dienst precies op tijd op de juiste plaats te verschijnen.
Na het uitwisselen van de huwelijksbeloften en de ringen kregen alle aanwezigen de gelegenheid het bruidspaar te feliciteren waarna het laatste stukje van de dienst afgewerkt werd.
Ook nu kwam iedereen weer feliciteren en moesten alle aanwezige families met het paar op de foto.
Ik kan je vertellen dat met 24 graden buiten, een driedelig pak aan mijn lijf en de hoeveelheid foto's die gemaakt moesten worden de zweetkliertjes aardig wakker geschut werden.
Een chemische douche van Nivea doet in die gevallen dan wonderen.
Toen we de kerk uitkwamen stonden de taxi's al klaar om het gezelschap naar de feestlocatie te brengen.
Daar aangekomen leek het even of het hele circus weer van voor afaan zou gaan beginnen. Stoelen stonden opgesteld zoals je dat ook vaak ziet in Amerikaanse films, vooraan stond een tafel klaar waarachter Peter en Alejandra plaats namen en op verschillende plaatsen stonden fonteinen te spuiten bij iedere belangrijke gebeurtenis. Deze sproeiers konden echter niet de gehele tijd blijven sproeien omdat het water op een gegeven moment op was. Een jongen die hiervoor speciaal aangenomen was moest ervoor zorgen dat hij op tijd weer het nodige water met een emmer had overgebracht naar de bak waar de fontein het water uithaalde....
De taak van de ceremonimeester begon hier. Deze man presenteerde alles wat er vanaf dit moment gebeuren ging.
De vader van de bruid deed bijvoorbeeld nog een woordje en ook Peter kon als bruidegom natuurlijk niet achterblijven. Met champagne werd er getoost op de toekomst van het kersverse bruidspaar.
Alle aanwezigen werden naar binnen gedirigeerd waarna ik nog een minuut of 10 de tijd had om wat foto's te maken.
Laten we hopen dat er een aantal mooie foto's tussen zitten.

Eenmaal binnen werden wij samen met het bruidspaar en de ouders van de bruid aan een tafel helemaal vooraan in de zaal neergezet. (zie foto)
Het was inmiddels een uur of drie toen het diner werd opgediend.
Ook hier kwamen we zeker niets tekort en smaakte het allemaal prima!
Op een trouwfeest in Ecuador wordt trouwens alleen maar frisdrank en Whiskey gedronken. Bier en wijn zijn niet eigenlijk niet gepast.
Even kreeg ik wat last van de hoogte waarop we zitten en het sjouwen wat ik de hele middag al aan het doen was bij 24 graden en volle zon (Tja dat verwacht je niet op 12 januari he).
Ondanks dat werd het allemaal toch een beetje draaierig in mijn hoofd en dat was nou net het moment dat de dansvloer vrijgegeven werd.
Even schoten de woorden GVD door mijn hoofd, maar in een katholiek land als Ecuador heb ik die woorden maar weer ingeslikt.
Dit was meteen het juiste medicijn en zo kon ik een paar minuten later aansluiten bij de eerste traditionele Ecuadoriaanse dans rondom het bruidspaar.
Het leek even of alle familieleden van de bruid hierop gewacht hadden. In no-time stond ik samen met een van de tantes te dansen op het midden van de vloer. Ik voelde dat dit een soort test was voor die Nederlanders waarvan ze dachten dat die helemaal niet kunnen dansen. Want in europa danst toch niemand...
Daar zijn ze toch wel erg snel van terug moeten komen...
Toen ze in de gaten kregen dat wij toch wel zin hadden in dit feestje en dat we niet gekomen waren om de hele tijd aan de kant te blijven zitten, was het ijs zo gebroken en waren we bij iedere dans aan de beurt om dan met de ene tante en dan met de andere tante te dansen, ook de nichtjes wilde ook wel eens kennismaken met ons ritmegevoel. De ooms en neven dronken zich eerst nog even wat moed in met de whiskey, voordat ook zij de hollandse dames gevonden hadden. Tussen de dansen door werden we uitgenodigd bij de Ecuadorianen aan tafel om samen nog maar eens een glas whiskey achterover te slaan. Ik vond dat uiteraard prima op de voorwaarde dat ik de glazen mocht vullen...lekker vol dus...
Aan het einde van de avond was er geen verschil meer tussen de familie van de bruid en die van de bruidegom. Het werd zelfs zo erg dat ook wij met de kouseband van de bruid aan de gang moesten om deze bij een ander persoon weer zo hoog mogelijk terug te plaatsen. En ook daar waren wij weer niet te beroerd voor om dat te doen...
Tegen een uur of 9 in de avond was het feest afgelopen en werden er nog een flink aantal wensballonnen opgelaten.
Het einde van het feest was daar. Het was meer dan geweldig geweest. Een ervaring die niemand ons meer afneemt.

De volgende ochtend waren we weer uitgenodigd bij de familie van de bruid om daar deel te nemen aan lunch.
Dus wij dachten daar even een broodje mee te eten en dan vervolgens onze reis te vervolgen door Ecuador....
Niet dus.... niets broodje, maar een compleet varken lag daar in een schaal in de keuken en de gehele familie was weer aanwezig.
Ook hier werden we weer op Ecuadoriaanse wijze ontvangen en werden de nodige foto's van ons gemaakt.
Mochten we hier uit concluderen dat ook zij het een zeer geslaagde avond gevonden hebben....?
Rond een uurtje of 12 werden we door een oom naar het busstation gebracht en namen we hier afscheid van de laatste familieleden, met wie we de afsrpaak al hebben gemaakt dat als ze volgend jaar in Nederland komen, dat ze dan even langs komen en we samen een nieuwe haring gaan pakken....

Wij kijken terug op een feest wat we voor geen goud hadden willen missen. We vonden het geweldig om te zien hoe een bruiloft er in Ecuador uitziet en vooral hoe die beleefd wordt.
Ongetwijfeld zijn we in bovenstaand verslag zeer veel punten vergeten te noemen die eigenlijk nog wel de moeite van het vertellen waard waren maar we moeten ook onze tijd in de gaten houden, we gaan er nog twee weken tegenaan.
We zijn inmiddels in Cuenca aangekomen waar we door Jessica (zij komt hier vandaan) een paar dagen rond geleid gaan worden.
Maar daarover later weer meer

Adios
Jacqueline & Pieter